The Dublin Legends waren in Oostende. Gisteravond in het Casino-Kursaal. Ik zag ze de eerste keer in de Aula in Leuven. Het was 1970 of 1971. Nu, 45 jaar later, zag ik ze weer. Er blijven er nog twee over van de originals. De anderen zijn er niet meer. The Dublin Legends, zoals ze zichzelf nu noemen, brachten een superb concert. Ze zongen hun hits, afgewisseld met een ballad in Gaelic, wat meer countrygetinte nummers en funny bindteksten in een even funny Nederlands. Het was opmerkelijk hoeveel van de aanwezigen de teksten van de Dubliners kenden en dit op verzoek ook lieten horen. De band kreeg een minutenlange staande ovatie na een briljant optreden. Eentje om in te kaderen en ergens tussen het gebied van Broca en Wernicke op te bergen in dat hersendeel waar de onuitwisbare herinneringen zich bevinden. Alle hits kregen hun plaats in een gestroomlijnde playlist behalve dan – en daarvoor ben ik de Dublin Legends immens dankbaar- ‘Maids when you’re young never wed an old man’. Het vergankelijkheidsbesef belet soms dat je spottend over jezelf zingt. De finale met ‘Molly Malone’ was van een ontroerende schoonheid. Gisteren was er een stukje Ierland in Oostende.