We hadden vorige week drie kleinkinderen op bezoek die aan een surfkamp deelnamen. Elke avond lag er voor hen een aflevering klaar van een verhaal waarin ze zelf meespeelden. Het verhaal wilde spannend zijn, enkele literaire motieven bevatten en gekruid zijn met de dagelijkse anekdotiek. Enjoy it, ook al ken je de drie meisjes niet. Ze speelden overigens al een hoofdrol in De Zwarte Zwaan, ook op deze blog.
Aflevering 1 (zondag 2 augustus 2020)
Het kan soms heel lang duren vooraleer mensen elkaar weerzien. Je woont op een paar honderd kilometer van elkaar, twee uur met de auto of de trein, en toch wil het niet lukken. Je bent te druk bezig met alles, met je hobby’s, je school, je Ipad, je sport en je zoekt geen contact met wie het diepst in je hart zit. Zo was het gegaan met Juulke Roozenbroeck en Sien en Noor De Gendt. Juulke was in Parijs aan haar carrière als ballerina aan het timmeren. Sien, door haar teamgenoten vaak Magic Sien genoemd, had het Royal Ghent Basketball Team naar de titel geleid en de langjarige hegemonie van Oostende eindelijk doorbroken en Noor had een gouden medaille binnengerijfd op de European Tumbling Championships in Oslo, de hoofdstad van Noorwegen.
Maar nu was het de eerste week van augustus: tijd voor rust en weerzien, voor een langdurige knuffel en een onuitgesproken gevoel dat het in de toekomst nooit nog zo lang mocht duren: vier maanden, in een tienerleven een eeuwigheid.
Plaats van het rendez-vous was Oostende, direct in de buurt van waar zich vier maand eerder het mysterieuze voorval met de zwarte zwaan had voorgedaan. Veerbootstraat was de naam van de straat. Aan zee woon je beter in een straat die iets over de zee zegt. Vroeger in romantische tijden bestond er een veerboot die een paar keer per dag over en weer naar Dover voer. In die welbepaalde straat dus woonde hun oma of meter of hoe ze haar ook noemden en die zag evenzeer uit naar de hereniging als de meisjes zelf. Vier handen op een buik, klavertje vier, meer dan één reden om samen te vieren.
De meisjes wilden een week in Oostende blijven en er een surfkamp volgen. Ze hadden er nog geen benul van dat ze opnieuw in een spannend avontuur verwikkeld zouden raken. Het leek wel of ze, telkens als ze samen waren, als een driepolige magneet het mysterieuze. aantrokken.
Maar dat wisten ze op dat moment nog niet. Het was een zachte luwe avond en heerlijk om op het terras voor het appartement te zitten en te luisteren naar de vogels die hun eigen hitparade kwetterden of naar een late hond die in de verte te luid en misnoegd blafte.
De slechtvalk die in de nabijgelegen watertoren huisde, vloog over de Bootsman-site waartoe het appartement behoorde.
‘Kijk,’ zei Sien, ‘een slechtvalk’. Zij was in haar schaarse vrije tijd ook ornitholoog in spe en liet niet na haar kennis te delen:
‘Slechtvalk, wetenschappelijke naam falco peregrinus, onze grootste inheemse valk, vaak bestempeld als de snelste vogel ter wereld. Wanneer hij zich van erg hoog op zijn prooi stort, kan hij door zijn aerodynamische bouw tot 389 kilometer per uur halen’, zei ze zonder aarzelen. Zij was wikipedia op twee benen.
‘Bestaat er ook een goedvalk’, vroeg Noor schalks. Maar Sien was blijkbaar ook beslagen in de etymologie. ‘Neen, Noor’, zei ze. ‘Vroeger, en ik heb het dan over de zeventiende eeuw, betekende slecht niet wat het nu betekent, maar wel: gewoon of vaak voorkomend. Het was dus de valk die het meest in onze streken voorkwam’.
De rest van de avond lazen de meisjes nog wat. Ze vonden leesvoer in de ruime bibliotheek in het appartement. Toen maakten ze zich klaar om te dromen van knappe surfmonitoren die verliefd werden op drie tieners met een fonkelnagelnieuwe pyjama aan van de Aldi, waar meter de dag ervoor eigenbenig, zittend op haar stalen ros, heengesneld was.
Aflevering 2 (maandag 3 augustus 2020)
Het surfkamp begint met het gewone ritueel: je aanmelden, de papieren voor de verzekering afgeven, aandachtig naar praktische afspraken luisteren en wie er vorig jaar ook al bij was en 365 dagen later tot een wat tot een verre herinnering vervaagd is, groeten. Eerst even naar hun naam zoeken: Tina, Lucinda, Mariella, Joran of hoe was het ook al weer en verbaasd zijn dat zij jouw naam, Sien, Noor of Juulke, weer kunnen bovenhalen.
De surfmoni’s zijn andere dan vorig jaar. Seppe ziet er tof uit, maar hij heeft een ontoffe neus: een dikke knoert die dan nog aan het uiteinde naar boven krult. De andere moni heet Julie. Ze heeft een klein ringetje in haar neus en een minitattoo op een van haar vingers. Maar daar hebben de De Gendts niet op gelet. Juulke Roozenbroeck wel, alhoewel ze geen idee heeft wat de tattoo voorstelt.
Zij en Sien De Gendt hebben meer aandacht gehad voor ene Maurice, een jonge god in surfpak. ‘Er zal moeten voor gevochten worden’ voorspelt Noor. Sien dicht zichzelf de meeste kansen toe aangezien Maurice net als zij een beugel draagt en zoals het spreekwoord zegt: ‘De ene beugel zoekt de andere.’
De eerste dag van het kamp verloopt zeer rustig. Alleen een spectaculaire waterhoos brengt enige verwarring teweeg. Juulke moet op slag denken aan een sprookjesboek dat ze toen ze acht was een paar keer gelezen heeft. Vooral het sprookje ‘De kolkfee’ heeft grote indruk op haar gemaakt. Het gaat over een boze fee die plotseling in een enorme draaikolk kan veranderen en dan kinderen meeneemt die niemand ooit nog terugziet. In een reflex telt Juulke alle deelnemers aan het surfkamp. Er zijn er nog altijd 22. Gelukkig.
Plotseling komt een van de meisjes, Jolien, op Sien af. ‘Ik heb buikpijn en het is jouw schuld’ zegt ze. ‘Pardon’ zegt Sien: ‘Wat zeg je?’. Ze is uiterst verbaasd, want er is al een meisje uit haar klas die altijd zegt dat Sien de reden van haar buikpijn is. Mette heet ze. Ze wil Siens beste vriendin zijn, maar vanaf 11 uur ditcht ze Sien om dan vanaf 18.30 uur weer naar haar toe te gaan en haar dan dagelijks om morele steun te vragen om haar buikpijn te overwinnen. ‘Raar’ denkt Sien, ‘Dat is alternatieve geneeskunde. De pijn bestrijden met de veroorzaker van de pijn’; Ze vertelt het voorval ’s avonds aan Juulke en Noor. Noor kijkt haar bedachtzaam aan en zegt: ‘Zus, ik wil je niet bang maken, maar misschien ben jij inderdaad een superbuikpijnverspreider, een soort van buikovid19.
Sien kijkt haar zus aan en reageert lakoniek: ‘je hebt zeker een surfplank tegen je kop gekregen vandaag’ vraagt ze.
Na het avondeten is het tijd voor wat ontspanning. Tot half tien, want morgen is er weer surfkamp en vermoedelijk zal er net zoals vandaag helemaal niks spectaculairs gebeuren, hoewel je natuurlijk nooit weet.
Aflevering 3 (dinsdag 4 augustus)
Het is prachtig weer, maar geen weer om te surfen. De zee is rimpelloos. Het lijkt wel of hij een facelift ondergaan heeft. Helemaal glad gestreken is hij. Er zijn zelfs geen kraaienpootjes te zien in de buurt van de golfbrekers.
Maar daar malen de surfkampers niet om. De sfeer zit goed en de zon geeft een bronskleur aan de huid. Straks komen de beide De Gendts en Juulke Roozenbreock nog op de cover van Vogue International.
Het is wel een wonder hoe Noor De Gendt er met een dergelijke minimale golfbeweging toch weer in slaagt – nota bene, nadat ze gisteren reeds een surfplank tegen haar hoofd kreeg- nu een surfplank tegen haar neus te krijgen. ‘Straks heb je nog een even grote kanjer als Seppe’ zegt Juulke grijnzend.
Onder de middagpauze neemt Sien De Gendt het woord. Op plechtige toon zegt ze: Ik wil jullie inwijden in mijn plannen. Ondanks mijn nog prille leeftijd wil ik een boek schrijven over het liefdesleven van moni’s’. Juulke en Noor zijn direct geboeid en denken meteen actief mee.
‘Je onderwerp is veel te breed’ zegt Noor met kennis van zaken. ‘Het is niet genoeg afgebakend. Tegen dat je klaar bent met je boek ben je een oude tante.’ Sien geeft toe dat daar iets van aan is. ‘Ik stel het volgende voor’, zegt Noor: ‘Je beperkt je onderwerp tot het liefdesleven van de mannelijke Oostendse surfmoni’s. Juulke fronst haar wenkbrauwen. Je ziet dat ze het onderwerp nog te ruim vindt. Ze zegt: ‘Ook dat is nog heel ruim. Ik doe een ander voorstel: Je onderzoekt het liefdesleven van de mannelijke Oostendse surfmoni’s met een dikke neus.’
Sien gaat daarmee direct akkoord. In gedachten is ze al het eerste hoofdstuk aan het schrijven. Heel even wordt ze afgeleid door Jef, nog een jonge halfgod onder de surfkampers. Dan vraagt ze aan Juulke: ‘Heb je nu al gezien welke tattoo er op Julies linker middenvinger staat? Juulke is even stil. Dan zegt ze: ‘je bedoelt: Julies rechter middenvinger’ ‘Neen’ zegt Sien. Links is waar de duim rechts staat. De tattoo staat op haar linker middenvinger. We zullen straks eens kijken.
‘Ik zou nochtans gezworen hebben dat de tattoo rechts stond’ zegt Juulke. ‘Julie stond gisteren recht tegenover mij toen ik hem opmerkte en wat voor mij links is, is voor haar rechts’
Noor De Gendt voelt dat de discussie nog een tijdje zou kunnen doorgaan. Ze besluit er korte metten mee te maken. Ze staat op en stevent op Julie af, maar eens ze bij haar is, weet Noor precies niet wat gezegd. Dat is eerder uitzonderlijk. Normaal kan ze sneller spreken dan je kunt luisteren. Maar nu staat ze met haar mond vol tanden, alsof Julie haar op een of andere manier in haar macht heeft en belet dat er woorden uit haar mond komen.
‘Is er iets?’ vraagt Julie. Totaal verbauwereerd kijkt Noor haar aan. Dan stelt ze een vraag aan Julie: ‘Is het waar dat in Oostende 2 plus 2 ook 4 is?” vraagt ze.
Julie moet hard lachen en wrijft daarbij haar handen zonder ophouden over elkaar alsof ze weet waar Noor op uit is, zodat Noor onmogelijk kan zien of de tattoo links of rechts staat. ‘Nu ja, zo belangrijk is dat nu ook weer niet’ denkt ze. Als ze terug bij Juulke en Sien komt zijn die een liedje aan het neuriën. Noor herkent direct de melodie. Het is ‘Stilte voor de storm’ van Marco Borsato.
Aflevering 4 (woensdag 5 augustus)
Vanmorgen zien ze het klaar en duidelijk. De tattoo staat op Julies rechter middenvinger. Juulke Roozenbroeck had gelijk. Julie doet vanmorgen geen enkele moeite om de tattoo te verbergen. Hij is ook helemaal niet zo klein. Hij loopt zoals een ring om haar hele vinger heen.
‘Vind jij Julie mooi?’ vraagt Noor De Gendt plotseling. Sien en Juulke vinden unaniem van wel. Haar gezicht heeft iets heel speciaals. Maar ze verlaten snel dat onderwerp en gaan hun surfplank ophalen.
‘Laten we er vandaag eens goed invliegen, bitches’ zegt Juulke. Ze is echter iets te enthousiast. Haar surfplank schiet weg uit haar hand, patat tegen het oog van Sien De Gendt. Het is toch iets met die famile De Gendt dit jaar. Die lijken het onderscheid niet te kennen tussen voetballen en surfen. In voetbal wordt gekopt, niet bij het surfen, net zoals voetballers voetbalschoenen onder hun voeten hebben en geen surfplank.
Na het middageten haalt Seppe een blad papier boven en maakt hij duidelijk dat hij een speech wil geven. Ze zijn halverwerge de surfweek gekomen en Seppe wil graag zijn tevredenheid uitdrukken over de medewerking van de surfkampers. Seppe zegt dat hij normaal elk jaar dezelfde speech geeft, maar dat hij dit jaar omwille van corona een nieuwe speech geschreven heeft. Tussendoor peutert hij even in zijn neus. Twee vingers verdwijnen in zijn linker neusgat. En dan begint de eigenlijke speech. ‘Die is nu al kwartier bezig met vertellen hoe hij ertoe gekomen is om zijn speech te schrijven’ zegt Noor ‘en we weten nu nog niet waarover het concreet zal gaan.’ Ze vindt Seppe maar een speechkluns.
Er gebeurt verder weinig spectaculairs. Het is snoeiheet. Gelukkig is er een behoorlijk felle, maar lauwe wind en de dag kabbelt rustig naar de korte namiddagpauze toe. De surfkampers rusten wat uit en Julie komt in de buurt van de De Gendts en Juulke Roozenbroeck zitten. Plotseling wordt Juulke lijkbleek. Sien en Noor merken dat terstond op. ‘ Wat scheelt er?’ wil Noor weten terwijl Sien al naar de bergruimte rent om haar EHBO-cursus. Juulke bedekt totaal ontdaan haar mond en fluistert zo stil mogelijk: ‘Kijk eens naar Julies handen’. De mond van De Gendts valt open van verbazing. Op de rechter middenvinger van Julie is helemaal geen tattoo te zien, maar wel op de linker middenvinger. De drie meisjes krijgen ondanks de hitte even koude rillingen. ‘Ik ben bang van deze vrouw’ fluistert Noor. ‘Misschien is ze wel een heks’, maar Sien legt haar op een bestraffende toon uit dat heksen helemaal niet bestaan, dat ze een middeleeuwse uitvinding zijn.
De drie meisjes gaan vervolgens nog een beetje verder van Julie af zitten. Ze willen overleggen zonder dat Julie het hoort. Wellicht is het geen echte tattoo, maar zo’n opkleefding en heeft Julie over de middag gewoonweg de ene tattoo verwijderd en er een nieuwe aangebracht, maar dan op haar andere hand.
‘Toch is er iets vreemds’ zegt Sien. ‘Na de middag heeft Julie me twee keer Fien genoemd in plaats van Sien.’
‘Nu je het zegt’ replikeert Noor, ‘tegen mij heeft ze drie keer Doortje gezegd in plaats van Noortje’
‘Misschien kijkt Julie elke avond wel naar een heruitzending van de Kampioenen en dan is het logisch dat je een beetje wartaal uitslaat.’ zegt Sien
Toch blijft er een onaangenaam gevoel hangen bij de meisjes. ‘Weet je’ zegt Juulke bedachtzaam, ‘Julie had vanmorgen ook een andere kleur van ogen. Vanmorgen waren ze blauw en vannamiddag groen.’
Sien en Noor kijken haar vragend aan; ‘Ik geloof dat je ook te veel naar de Kampioenen kijkt’ zegt Noor.
Aflevering 5 (donderdag 6 augustus)
De nacht is iets onrustiger geweest. De meisjes hebben weliswaar de opmerking van Juulke een beetje weggelachen, maar toch spookt het door alle drie hun hoofd. Ogen die na de middag van kleur veranderen. Dat is griezelig. Maar vermoedelijk heeft Juulke zich gewoonweg vergist, of is er een spiegeling van het zeewater geweest die het fenomeen veroorzaakt heeft. ‘Gekleurde lenzen, dat is een ook een mogelijkheid’ oppert Sien, maar wanneer heeft Julie dan die lenzen aangebracht. En waar? Er kan hier zand in je ogen waaien en voor lenzen, zelfs al zijn ze gekleurd , is dat allesbehalve gunstig.
Tijdens hun dagelijkse fietstocht naar de surfsite besluiten ze heel de dag op de kleur van Julies ogen te letten. ‘Misschien heeft ze heterochromie’ zegt Sien. ‘Dat is een zeldzame ziekte bij de mens waarbij de irissen van de ogen twee verschillende kleuren hebben’.
Juulke en Noor kijken elkaar wanhopig aan. In koor zeggen ze : ‘Neen, Sien, niet vanmorgen, het is nog veel te vroeg voor al die moeilijke woorden. Maar Sien gaat onverstoord verder:
‘Lange tijd heeft men gedacht dat David Bowie daaraan leed’ zegt ze. ‘In werkelijkheid had hij aniscoria. Bij een vechtpartij had hij als tiener een klap op zijn oog gehad en was zijn linkerpupil permanent vergroot.’
Juulke en Noor zuchten eens luid, zodat Sien doorheeft dat ze er op dit moment niet echt tuk op zijn om deelgenoot te worden van haar immense kennis.
Ze fietsen een tijdje zwijgend verder. Alleen het geruis van de zee, de krijsende meeuwen en het gezoem van de fietsbanden op de dijk doorbreken de ochtendlijke stilte.
Wanneer de meisjes in het surfkamp aankomen staan ze versteld. Julie draagt een grote zonnebril en ze heeft een pleister op haar beide middenvingers. Ze kijkt de Geldhofs en Juulke Roozenbroeck spottend aan. Ze weet het dus. Ze heeft het door en ze is blijkbaar niet bereid haar geheim prijs te geven. Ze jaagt de meisjes op stang. Ze daagt hen uit.
‘Je pijn gedaan, moni Julie?’ vraagt Noor. ‘In mijn vinger gesneden tijdens het afwassen’ zegt ze. ‘In alle twee?’vraagt Juulke. ‘Als ik iets doe, doe ik het goed’ zegt Julie met een brede gimlach.
‘En toch komen we erachter’ zegt Sien als Julie zich van hen verwijderd heeft. Als oudste van de drie heeft ze zich tijdens het surfkamp op een natuurlijke wijze als leider van de meisjes ontpopt. ‘Hoe?’ vragen de beide anderen in koor.
‘Dat weet ik nog niet’, zegt Sien, ‘maar ik bedenk wel wat.’
Net zoals gisteren is het weer een heerlijke dag. Het komt er nu op aan om volop van het surfkamp te genieten, de ogen van Julie tot aan de middagpauze te vergeten en …. dan op het gepaste moment tot actie over te gaan.
Het is weer een warme, maar dit keer zeer atypische voormiddag. Noch Noor, noch Sien krijgt een surfplank tegen de kop. Dat doet een beetje raar aan. Ze waren er eigenlijk al gewoon aan geraakt. Het voelt zelfs een beetje als een gemis aan. Er zijn overigens weinig golven vandaag. Het zand wordt even ingeruild tegen de skatepiste achter de bib aan de overkant van de straat. Er wordt ook wat gekayakt en even ziet Sien de snorharen van een zeeotter naast haar kayak boven water komen. Otters zijn er wel meer te zien in Oostende de laatste maanden. Om een of andere reden vertedert het beestje Sien. Plotseling zegt ze luidop: ‘ik kijk naar het uiterlijk van een jongen, maar word verliefd op het innerlijk.’ Noor haalt haar schouders op bij deze romantische ontboezeming van haar zus. Maar ja, Noor heeft dan ook de snor van de otter niet gezien. Het is namelijk algemeen bekend dat ottersnorren het hart van meisjes sneller doen slaan.
’s Middags eten Noor en Juulke voor de eerste keer in het surfkamp zelf. De lasagne is lekker. Sien houdt het zoals elke dag bij boterhammen.
Na het eten stapt Sien op Julie af. ‘Mooie zonnebril’ zegt ze. ‘Misschien zou die me ook wel staan. Mag ik eens proberen. Zonder aarzelen geeft Julie haar bril aan Sien. Haar ogen zijn blauw, onmiskenbaar blauw, staalblauw. Ze spert ze met opzet wijd open. Ze heeft Sien door, maar ze speelt het spel geraffineerd mee. Juulke en Noor zijn er ook komen bijstaan. Dit is het sein voor Julie om de pleister van haar linker middenvinger te verwijderen. Er is geen tattoo te zien. Die moet zich dus op de nog altijd met een pleister omwonden rechter middenvinger bevinden.
‘Mogen we eens zien of je je erg verwond hebt bij het afwassen?’ vraagt Noor. Julie lacht luid om de doorzichtigheid van deze vraag. Haar blauwe ogen doorpriemen de meisjes en ze laat de pleister waar hij is.
Voor ze om 17.00 uur naar huis gaan, stapt Sien nog eens op Julie af. ‘Mag ik je zonnebril nog eens opzetten?’ vraagt ze. Ook nu geeft Julie haar zonnebril zonder aarzelen aan Sien. De meisjes stellen het alle drie onbetwistbaar vast. Julies ogen zijn groen, onmiskenbaar groen, smaragdgroen. Ze spert ze ook nu met opzet wijd open. Echt creepy vinden de meisjes dat. Noor kan een lichte huivering niet onderdrukken. Heel langzaam en bedachtzaam verwijdert Julie de pleister van haar rechter middenvinger. Er is geen tattoo te zien. Die moet zich dus op de nog altijd met een pleister omwonden linker middenvinger bevinden. Waar vanmiddag niks stond, staat nu om 17.00 uur wel iets.
De ogen van de meisjes vullen zich met dozijnen vraagtekens.
Julie ziet hun verbijstering. Ze heeft niets anders verwacht. Ze heeft er zelfs op aangestuurd. Ze zegt op een bezwerende manier: ‘Jullie hebben iets ontdekt, eigenlijk gisteren al. En vandaag hebben jullie de bevestiging gekregen. De vraag is echter of ik dat leuk vind dat jullie ‘dat’ ontdekt hebben.’
Ze gaat verder, haar toon is nu eerder zalvend: ‘Morgen komen jullie erachter hoe de vork aan de steel zit. Wees vooral niet bang en slaap rustig vannacht’.
Dan last ze een eerder lange pauze in. Bijna een minuut duurt ze. Vervolgens maakt ze haar zin af. Heel traag en met veel nadruk zegt ze ‘a-l-h-o-e-w-e-l’. Ze zegt het woord tergend traag. Ze spelt het bijna letter voor letter. Sien, Noor en Juulke ervaren dit als akelig, onaangenaam, ja, zelfs bedreigend. Onbewust gaan ze wat dichter bij elkaar staan.
Aflevering 6: slot (vrijdag 7 augustus)
De laatste dag van het surfkamp is zoals alle laatste dagen van iets. Je hebt nog een hele dag te gaan en toch neem je al afscheid. Terwijl je aan het surfen bent, hou je ook al een beetje op met surfen.
Het is broeierig heet. Iedereen is een beetje loom en heeft precies wat minder zin. Er is ook de typische administratie van de laatste dag: het brevet, het bewijs voor si en het document voor la en niet te vergeten: de afsluittest.
Julie houdt de hele dag haar zonnebril op en ze heeft weer een pleister op beide middenvingers. De meisjes zijn ongeduldig, maar Julie geeft geen kik. ‘Sorry, Julie, je ging ons zeggen …’. Voor Juulke haar zin kan afronden stapt Julie verder. Misschien komt ze haar belofte niet na en gaan de meisjes nooit te weten komen wat ze zo graag willen weten. Zo ziet het er momenteel naar uit. Misschien heeft ze gisteren de belofte alleen maar gedaan om met rust gelaten te worden.
Midden de namiddag roept Julie echter plotseling Noortje bij zich. ‘Fiets om vijf uur achter me aan, zegt ze. ‘Maak dat je me niet uit het oog verliest en blijf op minimaal 50 meter afstand. Als je die richtlijnen niet volgt, kun je het schudden’.
Noor spoedt zich naar Juulke en Sien en zegt hun wat Julie haar verteld heeft.
‘We moeten eerst meter opbellen’ zegt Juulke meteen bezorgd.
Meter fietst elke morgen mee naar het surfkamp en komt hen elke dag ook weer ophalen, zodat ze in veilige omstandigheden door het drukke Oostendse verkeer Veerbootstraatwaarts geloodst worden.
Meter heeft het niet zo graag dat de meisjes niet direct na het surfkamp naar huis komen, maar ze begrijpt dat Julie nooit haar geheim zal prijsgeven als de meisjes een begeleider bij zich hebben. Wat kan ze dus anders dan ‘ja’ zeggen?
Na een kwartier fietsen , exact op 50 meter achter Julie aan, zijn de meisjes bij de Oosteroever. Julie zet haar fiets tegen de muur en gaat een van de hoge gebouwen binnen. Ze kijkt op noch om en laat de meisjes gewoon in het ongewisse achter.
De De Gendts en Juulke Roozenbroeck beraadslagen even. Ze besluiten om te wachten. Het is het enige wat erop zit als ze het geheim willen ontrafelen.
Een klein kwartier later valt hun mond open van verbazing. Ze hebben Julie niet naar buiten zien komen en ze komt daar warempel aangefietst, nota bene met een andere fiets, een groene in plaats van een blauwe. Ook nu negeert ze de meisjes volkomen en gaat ze opnieuw het gebouw binnen.
Juist als de meisjes van plan zijn om hun pogingen te staken gaat de deur van de appartementenblok open. De meisjes kunnen hun ogen niet geloven. Voor hen staan twee Julies. Ze komen hand in hand op de meisjes toe. Ze zijn heel vriendelijk nu.
‘Hoe vond je het kamp?’ vraagt de ene Julie
‘Hebben jullie een toffe week gehad?’ vraagt de andere
‘Zijn jullie …..? ’ vraagt Sien.
‘Inderdaad.’ zegt Julie. ‘Wij zijn eeneiige tweelingen. We lijken voor 99% op elkaar. Alleen heb ik blauwe ogen en mijn tweelingszus Sien, ja hoor Sien, zij heet ook Sien, groene. Zelfs onze ouders kunnen ons vaak nauwelijks uit elkaar houden. Daarom hebben we op onze middenvinger een tattoo laten zetten. Dat is ook handig voor op school en voor onze vrienden. Bij mij staat hij rechts en bij mijn zus links.
‘Waarom doen jullie dat toch?’ vraagt Noor. ‘Het is toch wel creepy. Jullie hebben ons wel de stuipen op het lijf gejaagd.’. ‘Bitches’ denkt Juulke, maar ze durft het niet luidop te zeggen.
De tweelingen excuseren zich uitvoerig voor hun geheimzinnige en soms weinig vriendelijke gedrag.
‘We zijn jullie als compensatie enige uitleg verschuldigd’, zegt Julie.
Ze doet haar verhaal. Af en toe springt Sien haar zus bij.
Julie en Sien lijken niet alleen als twee druppels water op elkaar. Ze hebben ook nog eens dezelfde hobby’s: surfen en lezen. Beiden wilden ze een vakantiejob en ze solliciteerden bij het surfkamp en bij ‘t Leeshuus op de Groentemarkt, waar ze voor het goede doel tweedehandsboeken verkopen.
Bij het surfkamp was er echter maar nood aan één vrouwelijke moni om naast Seppe te staan en in ’t Leeshuus was er ook maar plaats voor één.
Sien haar euro valt meteen. ‘Haha’, zegt ze ‘en dan hebben jullie gedaan zoals bij de Chinees: elk een andere schotel gekozen en dan gedeeld’. Precies zegt haar naamgenote. Als Julie aan het surfen was, verkocht ik boeken en omgekeerd.
‘Maar waaron al die geheimzinnigheid?’ vraagt Juulke.
‘Ga even zitten’ zegt Julie tot de meisjes. Ze nemen plaats op de riante kade en luisteren geboeid. ‘Behalve Seppe, die een goede vriend van ons is, en nu ook jullie weet niemand hier vanaf. ‘
‘We hebben samen lang overlegd, maar dan toch besloten het risico te lopen en jullie van naaldje tot draadje te vertellen wat we gedaan hebben en aan het doen zijn’
‘Maar waarom dan?’ herhaalt Juulke haar vraag met meer aandrang.
Julie legt het bondig maar heel duidelijk uit: ‘Als jobstudent moet je een contract tekenen en heb je ook verzekeringsformaliteiten te vervullen. Ik heb een contract bij het surfkamp en Sien bij ’t Leeshuus, maar ik wilde zowel surfen als boeken verkopen en mijn lieve zusje ook.’
‘We zijn dus telkens een halve dag niet in orde met het wettelijk voorziene kader voor jobstudenten en we hopen maar dat er niks gebeurt’ vervolgt Julie ‘Anders zijn we de pieneut en krijgen we gedonder met onze ouders. Huisarrest, avondklok …’
De De Gendts en Juulke Roozenbroeck staan versteld van zoveel lef en inventiviteit.
Ze beloven de tweeling plechtig dit aan niemand verder te vertellen. Die belofte kost hun helemaal geen moeite.
Pas om kwart voor zevenen bereiken ze de Veerbootstraat 5. Meter ziet lijkbleek. Ze is duidelijk erg ongerust geweest. De drie meisjes vliegen haar in de armen.
‘Is het mysterie opgelost?’ vraagt meter. Ze kan haar nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen.
‘Ja’, zegt Noor, maar we mogen het niet verder vertellen. We hebben dat plechtig beloofd.’
De ontgoocheling is zo van meters gezicht af te lezen.
‘Weet je wat, meter’ zegt Sien. Ik loop even tot aan het Bosje en kies er een gele waterlis uit, je weet wel: de iris pseudacorus, een oeverplant van 80 centimeter à 1 meter hoog, uit de de iridaceae, de lissenfamilie.
‘Ik maak daar een putje en fluister het geheim de aarde in. Als je dan in de komende weken naar het Bosje gaat en de juiste gele waterlis vindt, zul je alsnog datgene te weten komen dat nu onze lippen verzegeld houdt, maar vanzelfspekend alleen als je het putje weer openmaakt. Neem dus maar je schopje mee.