De trein der traagheid
Gisteren moest ik naar
Antwerpen.
Ik stond vroeg op
en begaf me
blij en monter
monter en blij
met mijn fiets
mijn bloedeigen fiets
mijn doortrapt stalen ros
naar het punt waar alle vertrekken in het leven
begint:
het station.
Antwerpen bereikte ik niet,
Brugge nog wel
en dan weer Oostende
eindstation
Toen werd het me duidelijk:
Als iets kapot is
ga ik terug naar Oostende
waar elke reis eindigt
en elk thuiskomen begint.
Eteint amour
Zondag 14 februari woonde ik om 15.00 uur (volgens de in onze wereld gangbare opvattingen is dat ’s namiddags) de opvoering van Saint Amour 2016 bij in De Grote Post Oostende. De opvoering raakte bijwijlen mijn lachspieren, maar nooit mijn ziel.
Om eerlijk te zijn, ik heb me zelfs geërgerd, met name aan presentator Sven Speybrouck. Ik vond zijn bindteksten matig, soms goedkoop (‘een batterij in Andy Fierens’ gat’) en hij slaagde er efficiënt in elke stemmingsopbouw vakkundig te slopen.
Wat me vooral op de heupen werkte, was de ongelooflijke hardnekkigheid waarmee Sven Speybrouck het tijdens een matinee bleef hebben over ‘vanavond’ (zo stond het vermoedelijk op zijn blaadje). ‘Welkom vanavond in de Grote Post … Vanavond zullen we …’ De zaal was weliswaar verduisterd, maar we bevonden ons midden in de namiddag …
Is een dergelijke desoriëntatie bij een presentator erg? Neen, wel erg vreemd. Als je voor een Beckettiaanse tijdsbenadering gaat, dan ga je er beter totaal voor: ‘Welkom, dames en heren, vanavond in de Halfgrote Post in Putte-Kapellen. We beginnen de voorstelling vanavond om middernacht en eindigen gisteren op de middag, klokslag twaalf.’ Dat je eigenlijk bedoelt: ‘Welkom vannamiddag om 15.00 uur in De Grote Post in Oostende’ is dan een te verwaarlozen bijzaak.
Het programma zelf vond ik middelmaat in het kwadraat. In De Morgen van 15 februari vindt Kim van de Perre Saint Amour ‘nog lang niet uitgemolken’. De enscenering vindt van de Perre oubollig (en zij heeft gelijk), maar de rest beviel haar meer. Haar argumentatie: vernieuwing en lef (lees: geen Lanoye, Mortier, Verhulst, Wieringa, Pfeijffer …); pareltjes die je leert kennen (lees: de jonge blondine Marieke Rijneveld die je ‘inpakt’) en ‘Verhulst en Verhelst zijn ook ooit eens debutant geweest’.
Als ik naar Barcelona ga kijken, heb ik graag dat Messi meespeelt. En als ook Suarez, Neymar, Iniesta … niet meespelen, kijk ik bij wijze van spreken naar een onthoofd elftal. Als ik naar het WK veldrijden kijk, heb ik graag dat van Aert en Van de Poel erbij zijn. Saint Amour hoort een hoogtepunt te zijn, niet een onthoofd gesponsord evenement.
Bovendien, bij een evenement als dit hoort performen erbij, zelfs organisch. Waarom ga ik naar U2 kijken als ik thuis hun cd’s kan opzetten? Exact, om de meerwaarde van ‘live’ te beleven. Ik heb Lize Spit gehoord en Marieke Rijneveld. Ik had even goed hun teksten thuis kunnen lezen. Dynamiek was er dan wel bij bv. Andy Fierens, Los Speedy Bobs en Stella Bergsma (te volgen, deze dame!). Zij waren het dan ook die het publiek uit zijn lethargie deden ontwaken.
Saint Amour? Voor mij dus eerder Eteint Amour!
Ik was op zondag 14 februari ’s voormiddags bij het slotevenement van Liefde Tussen De Lijnen. Wat organisator Geert Tavernier daar op poten gezet had, stak met kop en schouder boven Eteint Amour uit. P.F. Thomése die voorleest uit Schaduwkind, Chokri Ben Chikha die het publiek inneemt, Sioen die vocaal en instrumentaal excelleert … En dat alles in goede banen geleid door Anna Luyten, die wel de stemming opbouwt en de harmonie van het geheel door haar bindteksten ondersteunt. Saint Amour was voor mij in de voormiddag te beleven. In de namiddag, sorry in de avond, was het voor mij Eteint Amour.
Stinkenofblinken?
30% blinken
70% stinken
Het dieselgategateschandaal
Op vrijdag 11 februari 2016 sprak Hanne Decoutere tijdens het tv-nieuws over het ‘dieselgateschandaal’.
Het is me wat met dat ‘gate’.
Het begon in de vroege jaren zeventig van de vorige eeuw met het Watergateschandaal, genoemd naar het Watergate Complex in Washington, D.C. Het leidde tot president Nixons zwanenzang.
Er zijn echter wel meer schandalen op onze aardbol en toen gebeurde er iets taalkundig zeer interessants.
Op 1 februari 2004 was de borst van Janet Jackson (per abuis?) ongeveer een halve seconde te zien op televisie tijdens de pauze van de Super Bowl. De kranten spraken van nipplegate.
En er zijn er wel meer van die gates. Om er nog twee te noemen: monicagate en nannygate. En nu is er dus dieselgate.
‘Gate’, dat oorspronkelijk een deel was van een samenstelling ‘Watergate’, met de betekenis ‘poort’, heeft zich ontwikkeld tot een achtervoegsel met de inherente ‘betekenis’ schandaal.
Monicagate betekent dus het schandaal waarbij Monica Lewinsky en Bill Clinton betrokken waren. Nipplegate het schandaal waarbij de ene nipple van Janet Jackson betrokken was. Als je dus nipplegateschandaal zegt, zeg je eigenlijk nippleschandaalschandaal, en dat is pure redundantie.
Dieselgate is het schandaal waarbij de dieselauto’s van Volkswagen betrokken zijn. Het is het dieselschandaal of gewoon dieselgate. Niet het dieselgateschandaal dus.
Het blijft nu wachten op de volgende stap: het dieselgategateschandaal. Hanne, go for it! Het zou schandalig zijn, als je een dergelijke opportuniteit liet liggen: een hannegate.