De trein der traagheid

Gisteren moest ik naar

Antwerpen.

Ik stond vroeg op

en begaf me

blij en monter

monter en blij

met mijn fiets

mijn bloedeigen fiets

mijn doortrapt stalen ros

naar het punt waar alle vertrekken in het leven

begint:

het station.

Antwerpen bereikte ik niet,

Brugge nog wel

en dan weer Oostende

eindstation

 

Toen werd het me duidelijk:

Als iets kapot is

ga ik terug naar Oostende

waar elke reis eindigt

en elk thuiskomen begint.